viernes, 6 de diciembre de 2019

adult sex

cunnilingus

me lees?

escríbeme a nuapertu@gmail.com y explícame quién eres, qué haces, qué te gusta, qué te mueve...
no te atreves? por qué no?

jueves, 7 de noviembre de 2019

difícil

no sé cómo ni cuándo podría hacer que comprendieras que me apetece en sobremanera estar contigo, no sabría decir de qué forma pero.... me gustas por algo que aún no sé...  no quiero convertirte en rehén, en pareja o en amigo, te quiero para ser ese momento breve que nos deja la vida en ocasiones, que se funde en un abrazo, en una llamada, en un cariño, en un silencio, en una mirada, en un sexo desconocido... me desconciertas tanto, viajas tanto, me saludas tanto, nos hablamos, no me escribes... eres un patrón informe... un cuerpo y un corazón desatrapado que juega al escondite sin saberlo conmigo... temo dar un solo paso en falso, me siento bloqueada por ese temor, me retraigo, intento recalcular la estrategia pero no logro ver la luz. solo quiero que sepas que si necesitas compañera para  esa vida que llevas, que comprendo,que no permite mucho más que el lujo de encontrar alguien como yo... pero no sabes aún cuántos tesoros escondo... te atreverás a ir más allá?

jueves, 3 de octubre de 2019

fundido a negro

acabó el verano y has vuelto a esos lares fríos escogidos...  me quedo al sol, bordeando el mar y sabiendo la soledad que aporta una ciudad sin ti... han sido tan escasos los momentos pero ha habido la misma intensidad del primer día... lo somos todo juntos y solos... un espejismo. pasaran meses hasta que vuelvas y no dejaré de escudriñar entre la gente por si existiera alguien como tú... tú multiplicas mi poder, mis rayos, mi confianza... me das el doble de fuerzas, el triple de alas... me das mil vueltas entretus caricias y me dejo, me dejo vivir... pero no estás... ha llegado el invierno y todo se funde a negro...

miércoles, 25 de septiembre de 2019

un día entre mil

habia olvidado lo que era quedar con tiempo, pasar las horas y follárnoslas sin más, hablar de nuestras valentías y debilidades.... había casi olvidado lo que era amarnos sin prisas, retomar el sexo, descansar, ... reanudar conversaciones siempre bañadas en caricias... no hemos dejado de gustarnos ni un solo segundo durante estos años aunque nuestros momentos sean tan residuales que apenas existen ya ... busco pero no encuentro alguien similar a ti, con menos años pero que me trate como tú, que me admire y adore con devoción convencida... con esa cabeza brillante, ese cuerpo bien armado a tus setenta... existirá  el amor- sumiso- maduro y joven...  ? ojalá tinta pudiera ser ese hombre pero...los encuentros se dilatan en el tiempo y no sé si surten el efecto deseado... es algo frustrante pero me niego a perder la fe...

lunes, 20 de mayo de 2019

perdiendo la fe.

ikea

tan señor como siempre, tan agradecido, tan sencillo y refinado a la vez... te vences y me das esos besos en las mejillas que jamás antes, durante años de conocernos nos dimos... a veces alcanzas mi mano en un gesto amigable pero siempre correcto...  quien puediera robarte ago de tiempo....

benvinguts

nos abrazamos y me muero por continuar ese abrazo, por caminar a tu lado, besarte los labios pero de nuevo lo imposible se hace presente... una mujer preciosa, un niño,... y me aparto pero aún así sabemos que ese abrazo se nos hace corto, es como el chocolate: un mero sustituto de algo forjado con los años... ella lo intuye pero sabe que ha ganado, que soy la perdedora... no abrimos la boca en su momento, no venciste la timidez, no osé hacerme contigo...

domingo, 21 de abril de 2019

otra vez

han pasado muchos años desde que vi por primera vez pretty woman... ya he tenido mi historia, diez años de pretty woman superando con creces la ficción entre sus brazos... ya tengo cuarenta... no creo que pueda repetirla... o sí, quizás sí... pero ahora soy distinta, no sé si podría ser el descanso de un guerrero... tengo mis propias guerras, ya no sé estarme quieta, ya no tengo demasiado tiempo, he adquirido un poder que no me permite aflojar las riendas de mi vida... me siento más sr louis que vivian... qué me deparará el futuro?

frustrated

cómo me desequilibra no saber qué pensar... no sé si tengo alguna posibilidad, si no entiendo cuál es mi posición, ni la tuya... me siento desorientada en este bosque de animales fáciles, instintivos... tú eres el hombre, el que veo al otro lado del bosque y usa su inteligencia para zafarse como presa...

no sé aún si quieres ser cazado, si crees que no mereces mi dardo envenenado o si ya sabes qué otra flecha quieres que te hiera...  te veo, te encuentro, te texteo, te hallo en las redes, en el papel couché... se me encoge el estómago, me quedo sin aliento y me maldigo por haberte elegido de entre todos... y me pregunto por qué me gustas? no sabría bien explicarlo... de todos modos lo que me preocupa ahora es si a ti te intereso... 

me preocupa porque visto lo visto... tienes mucho dónde pescar, tu hasta no hace tanto pareja sigue en tu vida como una buena amiga y es un lujo de mujer... no me comparo pero soy consciente de mis limitaciones, de mis carencias y sobre todo consciente de que no podemos gustar a todos... soy, he sido y seré la musa de muchos por mi ser, mi estar y mi parecer pero ello no significa que para ti yo sea una opción y aunque hace no tanto sobreentendí que sí... ya no estoy tan segura... y eso me mortifica a cada instante, me frustra y obceca mi pensamiento, hace torpe mi estrategia, enturbia mis seguridades....

cómo desviar mi atención y hacer que me busques tú, que quieras conocer ese ser que habita en mí capaz de arrebatar tu voluntat y entregártela atada a mí... cómo si no jugamos este set a la vez... cómo ?

again

lunch time.

martes, 19 de febrero de 2019

inoubliable

t'enyor, t'enyor, t'enyor i la nostàlgia em fa regurgitar velles pors... t'enyor com la mort enyora la vida, t'enyor des de la fosca habitada de soledat... t'enyor jeguda al llit, amb la llum apagada, l'ordinador a les cames arrufades, amb ganes de tenirte aprop i ensumar-te.... t'enyor ara que veig que tot el que em queda és un hivern de sols tebs, de gelades, de neu i vent... t'enyor i no puc evitar-ho, t'enyor més enllà de la mar i la illa, t'enyor i no sé com oblidar l'amor, la dolçor, la passió, l'admiració... eres el tot impossible i t'enyor a ultrança, t'enyor en l'equidistància de bateg i paraula... t'enyor amor, amor de deu anys imbatibles... irretornables...

domingo, 10 de febrero de 2019

el trofeo

ojalá, ojalá pueda llegar a ti, pueda hacer que sientas esa necesidad que en otros logro inocular... admito que eres una pieza difícil, sólo cuento con el azar y la casualidad para encontrarte y ello significa que jamás puedo calcular el recorrido de mis armas y siento que ello me hará fracasar en esta cacería mayor... hoy por hoy eres el trofeo por antonomasia, una edad deliciosa, cuerpo y cabeza hechos con gusto sin perfección... me admiras, me invitas a tu vida en breves instantes, me presentas, me... todo eso es bueno pero no logro poner en escena mi mejor yo y temo que te desengañes, que perdas interés... lo temo porque me impone tu presencia, porque sé que contigo me juego el todo o la nada y esos tiros no se pueden hacer con escopeta de balines, no se puede ir de principiante y mucho menos caer en el nerviosismo....te atraigo pero... lo suficiente? tienes la mujer 1000 a tu lado y si ya no te excita quizás haya otra mujer 10 que desconozco por ahí... son tantos los interrogantes, tantas las dudas pero tengo clara la meta, es una maratón en la que no debo desfallecer aunque desconozca el recorrido, el desnivel... aunque todo juegue en mi contra... quiero devenir algo imprescindible, no necesariamente en tu cama...quiero poder susurrarte lo que quiero de ti, dirigir tus pensamientos hacia los míos, abofetearte el alma hasta que te rindas a mi evidencia... quiero ser de nuevo treinta.

un señor

no eras tan inalcanzable, no eras tan infranqueable... qué tendrásque cuando me miras , me hablas... desatas celos, ira contra mí... qué tendrás tan apreciado... en el fondo lo sé.. eres ese hombre culto e infinitamente educado, discreto, formal, íntegro... para variar tienes el defecto amargo de la edad, de nuevo 30 años nos separan y una vida ya hecha... durante años nos hemos saludado, observado, admirado... y en la senectud aún vital, aún de buen ver, te atreves a confesarte, poco a poco, te dejas acechar y me das tu beneplácito para los cafés que acabarán siendo una vez más furtivos y para rendiciones que aún no tengo claro en qué términos se producirán... lo único que sé es que nuestras mentes se anhelan, nuestro deseo de hablar, de estar, de aprender, de caer en redes más allá de la carne es algo palpable desde hace ya demasiado tiempo, la espera se hace larga... tu admiración me hace aún más poderosa.... las lecciones de la vida me dicen que ir más allá sería un craso error...  la vida me hace pagar el amor por la mente a un precio demasiado alto... la soledad, la prohibición, la castración pública de todo signo de relación... quéhacer? cómo frenar el almacuando se te sale del cuerpo en busca de vida inteligente, en busca de caricias que tiemblan sobre mi piel...

miércoles, 6 de febrero de 2019

sempre fràgil, o no.

todo me recuerda a ti pero no eres tú.
dos meses quedan para volver a verte.
tan lejos estás en todo lo que me rodea.
amarte ha sido diferente, sin duda.
soy ese ser de cristal... esa copa...
impermeable, fría y quebradiza...
te echo de menos, la espera me da vida,
espero esperándote una vez más
los pájaros de acero te traerán a mi isla...