miércoles, 13 de diciembre de 2017

ulls cremats

entre els teus braços he plorat, feia tant que no em sentia tan impotent... coses de feina, coses de la vida que no s'entenen... entre llàgrima i llàgrima riem... i em comentes.... que has vist al teu rival, mateixa sala, discurs... no m'has acabar d 'explicar el que has pensat d'ell , sospesaves... ell davant tu... tu davant ell... saber que ell és la presa que podría substituirte si se 'm posa a tir...

Maná - "Mi Verdad" a dueto con Shakira (Video Oficial)

lunes, 11 de diciembre de 2017

sección

has amado alguna vez con  las entrañas,
has amado sabiendo que nunca llegarás a vivir el resto de tu vida con esa persona,
has sentido desgarrarse el alma por tomar conciencia de lo imposible,
has sentido lástima por ti,
por todo lo que no podrá ser... ?
maravillosos cuentos de hadas que no pueden continuar:
el tiempo lo secciona todo cual bisturí preciso...
llegamos demasiado tarde a nuestras vidas,
parece todo tan increíble,
despedirse de lo que se ama,
de lo que funciona,
de lo real,
del sol porque la oscuridad se acerca,
no hay otra,
no hay modo de parar el tiempo,
no hay modo de acortar distancias entre edades tan distantes,
no hay modo de ser lo que estos diez años han sido...
ese regalo de la vida con fecha de caducidad, que por mucho que insistamos en alargarlo, se termina... se termina desde el minuto uno en que nos conocimos y jode porque...
 hemos sido felices a cada instante,
príncipes de un reino mágico...
equilibristas de la realidad y la ficción,
hemos sido ese espacio -tiempo intangible para los demás,
hemos aprovechado cada burbuja de aire,
cada espacio en blanco...
hemos existido sin ser,
escondidos en nuestro amor,
entre nuestros brazos
hemos agotado el aire, los latidos, las mentiras...
todo ha sido nuestro,
para nada,
para que el futuro se ría seriamente de nosotros
nos desposeed toda gloria, de todo lo que construímos...
adiós mi vida, llevo años de despedida pero ya no nos queda nada
la vida me anda pasando por encima,
y ya no sé de dónde sacar fuerzas ahora que apenas tienes tú...
adiós mi ángel tierno, egoista, delicado, impaciente,
adiós de tu dulce perversión, de tu tenaz egoísta, de tu delicada protagonista...

jueves, 9 de noviembre de 2017

loterías

cuando te tomas tu café de media mañana y sueñas con un décimo de lotería premiado y tu compañía sólo pide que en ese caso le dejes ser tu esclavo sexual y ... "café" que oye la conversación se pone en la cola... habrá que ir comprando correas...

mozo

no puedo evitar sonreír con tu sonrisa... he notado tu mano buscarme en la penumbra..., tus ojos: echarme de menos... te has habituado a verme un minuto al día... pero debo ser firme, eres una presa insignificante, una presa que ya se debate en mis redes pero que debo retornar al mar... destacas por tu simplicidad, por esa boca amable, por ser de un país lejano...tienes una hija allá y buscas la paz, huir de tu realidad pero yo no voy a darte esa salida, voy a jugar con tu sonrisa una y otra vez, voy a darte la mía, sin más ! va a costar mantenerme al margen de tu corazón porque suena bello pero mis manos, mi alma, mi mente buscan universos más complejos, conjugaciones de lujuria, mente, poder y exquisitez... quizás apuntar alto y conseguir de nuevo un trofeo igual al logrado ya sea una entelequia pero... nunca un paso atrás... ni para coger carrerilla... cuando se prueba la excelencia, el reto es inaceptable...

vip

hemos tenido un par de días de amor... vip, has sido, eres y serás mi amor perfecto... aunque apenas quede nada de nosotros...

jueves, 7 de septiembre de 2017

mw

me recorres el cuerpo por dentro, es verte y sentir ese profundo me gustas.... sé que no debo hablar, que si lo hiciera quizás se perdería la magia porque tu corrección te alejaría de mi, tu discreción te impediría decir... sí. no se puede luchar con lo correcto, ni con la distancia...pero la tensión es inevitable, irresoluta, inenarrable... o quizás sean tan sólo imaginaciones mías y quizás deba dar por perdida la presa... tan...

jueves, 24 de agosto de 2017

coming back

qué ganas tengo de que sea septiembre, de tu vuelta a mi territorio de adoquines y asfalto, qué ganas de que sea septiembre y albergar siempre la esperanza de encontrarte, de hallarte.... qué ganas de volver a medir mis fuerzas y comprobar que puedo turbar la mente de un hombre con la vida perfecta, con la mujer perfecta, con la ambición y el saber de un heredero capaz y audaz...quién sabe si encontraré la rendija por la que filtrarme en tu cabeza privilegiada y desde ahí desenfundar la daga que diseccionará tu corazón y tatuará en él mi nombre... lo lograré? septiembre marca el principio de la temporada de caza... nada me va a parar... donde pongo el ojo...

martes, 22 de agosto de 2017

l'angel pervers

tu cama fue devastadora, me hizo ser más que nunca quien soy... fuiste el único, el último que se corrió en mi boca, en mi rostro... fuiste el último que me tocó como el propietario de todas las cosas, fuiste el último en verme adolescente, sumisa, complaciente... tu cama fue el adiós de un yo sin historia... te amé pacientemente a través de los demás hombres, de las demás historias... eras mi hombre de traje, mi poderoso inconsciente de la joya que había logrado...han pasado 20 dilatados años... y yo sigo igual, a mis casi cuarenta, con fuerza, fresca, risueña, poderosa, mucho más que tú ahora.  soy más joven, mas dura, más lista, más buena... mejor! después de hoy se te quitarán las ganas de acostarte con las nínfulas que puedan hacerte caer de bruces en tu realidad... el tiempo no te ha tratado tan bien como a mí aunque sigues teniendo ese encanto y ese físico deseable... no sobrevives a tus años, a tus gastos, a tus salidas, a tus niñas... ellas y yo hemos acabado remontando habernos hundido en tu cama tan pronto, tan hondo.... has sido deseo elevado a la máxima potencia, has sido sexo de rodillas, has sido lujuria  en el infinito de mis masturbaciones... has sido real y sueño escogido. fui quien fui en tu cama, entre tus palos de golf: golfa. Y lo fuí todo sin más, amoralmente tuya, vanguardia pura, jodidamente pura para que me ensuciaras de ti y tu locura. he sido asistente de todas tus nuevas conquistas a lo largo de estos años... lo que no saben ellas es que no hay nada que hacer, eres así, sin más, no hay cambios que hacer, solo concesiones y exigirte, ha sido tal vez lo único que nadie se atrevió... ellas querían ser la mujer de, en lugar de que fueras su hombre...
tu cama fue el nunca más de toda mujer, fue la cuna de palabras, treinta, jamais... fue el mar en el que hundí mis miedos y resurgí ángel perverso, no por ello menos frágil...

domingo, 13 de agosto de 2017

septiembre

no logro sacarme la sonrisa del cuerpo, eres una ilusión...cuándo volveré a verte? cuándo volverás? sé que te vas de vacaciones quince días... espero en este tiempo aparecer en alguno de tus sueños.... en alguno de tus pensamientos... esperaremos al mes que viene, qué nos deparará el avenir...

viernes, 11 de agosto de 2017

stunning

he vuelto a ese restaurante en el que coincidimos por segunda vez y ahí estabas, con una mujer de esas que lo valen todo, tu mujer! te has apresurado como siempre a levantarte para saludarme, besarme, presentarme... has puesto una sonrisa en mi alma y me he ido entre feliz y frustrada, preguntándome si erais un matrimonio feliz... ella bellísima, listísima, tuya? o ya de otros... ? juntos aún por pasión o conveniencia... por un hijo en común?seré capaz de llevarte a mi terreno y desnudar tu mente? tendré aquello que no hay en tu vida? o solo juego a soñar despierta y no podré conseguirte? no siento lujuria por ti, ni anhelo tus abrazos... de momento ansío encontrar  el momento en el que desplegar mis alas y seducirte con mis pensamientos, mis gestos... atraparte y empezar a despedazar yu carne hasta meterme dentro de ti y no salir jamás!

jueves, 27 de julio de 2017

prisa

-siempre me haces comer de todo- dices mientras no puedo evitar mirarte de reojo con mi sonrisa más pícara. qué ganas tengo de repetirte algún día... ya!

miércoles, 26 de julio de 2017

lana

ser teva encara que per tu siguis meu també m'agrada... hem provat noves parets i nou llit, nou indret, aquesta vegada gairebé en silenci, el teu crit del meu nom atenuat entre els meus dits...  t'he mostrat la meva possessió... una possessió dins l'altre, ets meu, l'indret és meu i sóc teva... m'agrada posseir, dominar lloc, situació, cap i cor... no em fa por estar amb tu, donar-me, abandonar-me, rendir-me perquè sé que tu mai m'interpretes per davall teu... m'adores, m'admires, m'admets tots els meus terrorismes... i no sent mai amenaçat el meu poder... lliure de fer-te tornar boig, lliure de ser una lo li ta "submisa" i pícara... em deix, te provoc, me penetres, t'empreson...

viernes, 21 de julio de 2017

menú

siempre vuelvo al lugar del crimen y espero reproducirlo una y otra vez... te espero... nos hemos invitado a destiempo

lunes, 17 de julio de 2017

pseudopaz

con los pies sobre la mesa, el mac sobre los muslos ligeramente inclinados, los dedos en el teclado, la vida en aparente sonrisa pero sin realidades a la vista... vip sigue ahí en constante peligro de extinción y aparecen pseudoprotagonistas que no logro encajar en mi vida... me gusta este momento 21h00 en el jardín , poco a poco se respira el galán de noche... algunas voces de niños tejen el mapa de sonidos a mi alrededor, difembaquias, galateas, crasas, paulonia incluida, rosales, aromáticas,... todo en un espacio reducido y romántico... sola con grandes incógnitas...pero disfruto de esta paz, incluso del mosquito insignificante que intenta atravesarme... quién me dará lo suficiente como para que cambie esta paz para ir corriendo a su encuentro... empiezo a creer que no volveré a sentir, a vivir lo que ha sido el vip para mí... y se me acaba el tiempo, ya me acerco a la cuarentena, aún aparento mucho menos, sin retoques, sin máscara pero la realidad es la que es y no he visto nada, ni nadie que se acerque a la posibilidad de lo que fuimos... ni tampoco hallo el sumiso completo, el que de puertas afuera sea un gigante y puertas adentro mi perro con correa... todo aparece y desaparece, nada se queda, la caza se hace tediosa si no se puede de tanto en cuando saborear la presa... echando de menos a mw, a vic, a dinasty, a tinta... y a mano tengo esos Kleenexs tan prácticos que no uso todo lo que quisieran... café y csblnca...  ha aparecido también el morocan guy pero... es un simple soldado de gran empresa... pero a su vez tiene ese punto tierno y duro que lo hace deseable...

sábado, 15 de julio de 2017

invincible

quan me sent tan poderosa em sent més sexy que mai, més fast and furious... més insolent, més viva!

viernes, 14 de julio de 2017

cicuta

quizás hayas podido describirme con una sola palabra... venenosa pero con esa elegancia que da que se usara en la antigua Grecia, benigna y maligna a la vez como las medicinas...

tatura

you came and you left a deep smile in me, I feel nervous, happy, generous... some thin white hair among your sweet black curls, you're silent and shy but we say one to each other all with our eyes... you hug me hard, you say thanks for everything and all my soul cover my skin. I would like to say , to do, to be... but I can't risk, we can't risk, you're now for her but... nothing compares to you... every single time I 've met you no one of my heartbeats stops further than yours...say the words, I'll do the rest, I'll become everything else for a second, a minute, a life...I'll put you on your knees forever to be yours as you're mine since the first time we discover our lifes.
missing those hugs already....

jueves, 13 de julio de 2017

fa una semana

comí contigo de pura casualidad,  solos en un restaurantes, de esos que a ti y a mí nos gustan... somos sibaritas opuestos pero nos encontramos... ya es la segunda vez... me gustas, a veces hablamos de comida otras... de las cloacas de los negocios, nos apasiona el business, otra vez me encuentro con alguien que juega en una liga de las élites, pero lo que tú no sabes es que yo no juego en las categorías inferiores... somos animales, pensadores natos, fieras,... estrategas a jornada completa... si la vida nos ha dado tantas casualidades, qué habrá más en la chistera?

domingo, 18 de junio de 2017

a full

miro de modo enfermizo los videos de esa historia de amor entre ellos dos, en algo me recuerdan a nosotros dos, salvo que ellos han hecho realidad seguir juntos mientras nosotros agonizamos hasta nuestra completa extinción porque nos llevamos 30, porque se te acaban los días y a mí me quedan un par de vidas.... veo en ellos muchas de las cosas que nosotros pensábamos, éramos-somos, lo que hemos sentido a full.... ojalá fuéramos ellos y nos quedara todo cuanto hemos vivido juntos y mucho más! nos repetiríamos...lo hemos sido todo, gigantes minúsculos en las manos el uno del otro... hemos sido una historia sin mancha, brillante, tierna y apasionante... cabecitas pensantes, almas necesitadas, manos sedientas... en nada se parece el futuro que nos aguarda ese presente vivido in extremis...cuando ya no quedaban horizontes por escrutar, nos encontramos, nos hicimos el amor a palabras, a miradas, a caricias y mucho, mucho más tardé llegó el resto... te echaré de menos, de hecho ya te echo de menos y aún no te has ido...porque somos irrebatibles, fórmula química de materiales raros... so sorry...

SÍ QUIERO #TOELRRATO - NUESTRA BODA

sábado, 13 de mayo de 2017

seven

pronto, de mañana, te has arrodillado para atarme los zapatos, qué delicia ante todos tenerte  a mis pies...

jueves, 11 de mayo de 2017

perfeccción

hacía mucho, mucho que fantaseábamos con este momento y ha ocurrido, nos hemos ceñido al guión, el tiempo: escueto, el lugar : mínimo, la eficacia: máxima... a destacar: la increíble prontitud de tu lengua rebasando los límites del pudor... has allanado cada cara con exquisita delicadeza y vehemencia, has profundizado sin dar marcha atrás en ningún momento , jamás te he pillado en un renuncio y hoy no fué una excepción... te abofeteé y no despegaste tus labios ni lo más mínimo, dios! qué grande eres de rodillas, inmenso horadando lo exquisito... ni un beso, ni un abrazo verdadero, sólo buscábamos ese momento, esa lujuria narcisista e inequívoca que siempre hemos gozado... dios! te has corrido a mis pies... y como en otras ocasiones te has apresurado a lamer lo expulsado en ellos, tu esmero es una joya entre mis piernas, sobre mis pechos, dentro de mis oscuridad.. podría masturbarme años con sólo una de nuestras medias horas... eres el amante perfecto, el ejecutor apasionado, la lengua que habla griego a la perfección y que canta en francés... tus dictados no contienen faltas, tus acuarelas son la mezcla de luces y sombras brillantes... eres la criatura que toda mujer ansía poner a los pies de su cama y hacer servir de alfombra, de toalla, de escupidera, de niño de azotes... un miembro erecto de principio a fin que espera hasta que una palabra autoriza.. el sexo contigo es pura perfección... eres la lógica aplastante de mi forma de vivir el sexo, eres la excepción que confirma la regla... lástima que sólo tengamos esto en común, nuestra historia empieza y acaba en el sexo, ni por asomo tenemos nada que ver, nada que decirnos, somos salvajes juntos e imposibles más allá de lo que nos une. tenemos vidas familiares, obligaciones, intereses y profesiones muy dispares el uno del otro y apenas congeniamos en la base de nada pero.. ahí, en esos metros cuadrados somos pura adrenalina,  deseo y obediencia te tapizan de pies a cabeza...

colon

breves como siempre, húmedos a mediodía, mío, tuya, apostamos siempre muy alto...

jueves, 9 de marzo de 2017

after eight

van a ser ocho años de progresión, de inversión, de emoción... nos han pasado por encima ocho años, nos ha pasado de todo, lo hemos hecho casi todo posible, apenas queda nada, algunas horas de pasión, algunas cosas que no pueden definirse y poco mas... pero el bagage es denso e intenso, tenemos un pasado mágico, un presente desnatado y una mierda de futuro pero estamos, estamos, estamos y aún así creemos que esto es mejor que nada de lo que hemos conocido o siquiera soñado jamás... y es que no hay otro par como nosotros, así, sin más, como somos y lo que llegamos a ser juntos... divago, dimito de escribir bellas letras porque ya no sé lo que digo... sólo admito que a pesar de todo, es maravilloso contar contigo.

the other one

el sábado ya habrá pasado una semana, me pregunto si volverá a haber un momento, me pregunto si querrás hacer posible un encuentro, me pregunto tantas cosas y quizás no valga la pena tanta pregunta...

viernes, 20 de enero de 2017

rain

anduvimos bajo la lluvia hasta nuestro escondite... tuvimos el tiempo justo de besarnos y abrazarnos, de olernos la ropa, de despeinarme, de encenderte... esas brevedades nos mantienen vivos... mientras espero el encuentro fortuito o amañado de mi nueva idea de presa...

sábado, 14 de enero de 2017

in nomine

no et puc treure del cap... no saber quan et tornaré a veure. no tenir forma de contactar-te, de moment...repetesc mentalment el teu nom, com invocant-te , com si així pogués fer que apareguessis... quines ganes de comprovar que et puc fer caure de genolls, sentir-te tard o d'hora entre es meves cuixes... voldria saber ja qui ets més enllà de la roba i el món de les elits on et mous... un submís? un dominant? un vainilla desencantat i predispost o un dels que ja s'ho saben tot i més... "depravat"? hiperactiu? desesperat? obvi? inesperat? prepotent? no sé... jo diria que pots ser un bon candidat... quan un neix a un nucli de pressió i s'aventura dia a dia al món i soporta l'estirp, l'èxit, la lluita per mantenir-lo... quan s'espera tot d'algú que és al cim... aquest algú ets tu, tal vegada vulguis deposar les armes i ser humil, servil, just tu i el teu desig... qui sap, esper no equivocar-me, esper tenir l'oportunitat de comprovar-ho molt aviat...

jueves, 12 de enero de 2017

jara y sedal

no sé qué nombre ponerte, mientras escribo esta entrada intento hacer ese proceso mental que unirá tu nombre real, tu estatus con tu nombre ficticio y etiqueta... ha recaído sobre ti desde hace algunos años   el nombre de un imperio y te ha tocado gestionarlo en plena debacle... una mujer espectacular, tu físico más que decente sin nada que destacar por su belleza ni su fealdad, una edad próxima a la mía, algo más... espero no equivocarme contigo, sé muy poco, sé que eres algo sibarita, quizás no tanto como yo, sé que me miras por dentro y que me ves, que te acercas y que te interesan mis palabras pero no sé nunca cuando volverás, ni si te volveré a encontrar como en aquella cena... o te toparé por la calle... eres casi inviable, casi invisible... espero no morir de frío acechando una presa tan impredecible en sus hábitats, tan efímera en su vuelo... me gustas aunque aún no sepa todo lo que podría llegar a gustarme de ti... me dejará el futuro ser tu diana cazadora para ver como caes de bruces ante mí?